Μπορεί να είναι ακόμα μια καταγγελία ανάμεσα στις χιλιάδες που έχουν γίνει σε όλο το κόσμο και ακριβώς με τα ίδια χαρακτηριστικά: φουσκωμένος αριθμών κρουσμάτων, πρωτόκολλα θανάτου, μειωμένη περίθαλψη όλων όσων δεν είχαν εμβολιαστεί.
Όταν όμως αυτό αφορά ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, είναι κάτι που θα συνεχίσουμε να το λέμε και δεν θα σταματήσουμε μέχρι το σημείο που θα αποδοθούν ευθύνες.
Ο Δρ Τζέιμς Μίλερ είπε ότι τάχθηκε ενάντια στις ψευδείς αφηγήσεις που στροβιλίζονταν γύρω από τον «Covid» αλλά παρά τις προσπάθειες του, δεν κατάφερε να κάνει πολλά. Ακόμα και στο σημείο που οι ασθενείς που δεν είχαν εμβολιαστεί κατά του Covid, «λάμβαναν σκόπιμα χαμηλότερο επίπεδο φροντίδας». Είπε ότι ήξερε ότι «έπρεπε να είναι έξω απο αυτό» όταν η τοπική ιατρική κοινότητα αρνιόταν να περιθάλψει τους ανεμβολίαστους και τους παρείχε μόνο ένα μειωμένο επίπεδο φροντίδας.
Ο Δρ Μίλερ μοιράζεται την ιστορία του:
Δούλευα σε μια βάρδια στη ΜΕΘ στα τέλη Απριλίου του 2020 και ουσιαστικά δεν είχα τίποτα να κάνω γιατί πάνω από τα μισά κρεβάτια μας ήταν άδεια. Κάναμε «χαμηλή απογραφή» και οι νοσοκόμες πήγαιναν σπίτι τους επειδή υπήρχαν τόσο λίγοι άρρωστοι ασθενείς. Έπινα ένα φλιτζάνι καφέ, κουβέντιαζα με το προσωπικό και έναν άλλο γιατρό της ΜΕΘ, που ήταν στην διεύθυνση του νοσοκομείου.
Ο άλλος γιατρός της ΜΕΘ πήρε την τοπική εφημερίδα όπου ο κύριος τίτλος έλεγε, «Η τοπική ΜΕΘ κατακλύζεται με ασθενείς Covid». Το άρθρο αναφερόταν στη ΜΕΘ μας, καθώς ήμασταν το μοναδικό νοσοκομείο στον νομό. Με κοίταξε και άρχισε να ιδρώνει, πανικοβλήθηκε και είπε: «Τι θα κάνουμε; Μπορεί να μην μπορούμε να το χειριστούμε αυτό!». απάντησα, «Ρίξτε άλλο ένα φλιτζάνι καφέ και γελάστε με τους ηλίθιους που τα γράφουν». Έφυγε για να καλέσει τη διοίκηση του νοσοκομείου για το δημοσίευμα, και αργότερα επιβεβαίωσε ότι η ηγεσία όχι απλά γνώριζε αλλα ήταν συνένοχοι με το δημοσίευμα της εφημερίδας.
Αυτός ο συνάδελφος ήταν ένας από τους ιατρούς διευθυντές της ΜΕΘ μας. Το νοσοκομείο και η ΜΕΘ μας δεν ήταν υπερπλήρες στο μέγιστο αριθμό λοιμώξεων τον Μάρτιο του 2020 όπως άλλες χρονιές. Στην πραγματικότητα, η ΜΕΘ δεν ήταν ποτέ υπερπλήρη, ακόμη και μετά την καθιέρωση των φρικτών πρωτοκόλλων που αρρώστησαν τόσους πολλούς ασθενείς.
Ήξερα ότι αντιμετωπίζαμε μια τεράστια απάτη ως ιατρική κοινότητα όταν οι κλινικοί ηγέτες άρχισαν να πιστεύουν τις λέξεις σε μια εφημερίδα και τους διοικητές του νοσοκομείου περισσότερο από τα δικά τους μάτια και την εμπειρία τους.
Στη συνέχεια, παρακολούθησα κάθε πολιτική, πρακτική και ποιοτική μέτρηση που είχε να κάνει με την περίθαλψη των ασθενών και με τις χειρουργικές επέμβασης, να υπονομεύεται ή να εγκαταλείπεται από τους συναδέλφους μου και τη διοίκηση του νοσοκομείου. Υπέβαλα αμέτρητες καταγγελίες στο τμήμα ελέγχου μας για αηδιαστικές παραβιάσεις που έγιναν πλέον συνηθισμένες. Δεν μπορούσα να γυρίσω την πλάτη στους όρκους μου και να γυρίσω την πλάτη μου στους ασθενείς.
Μεταξύ του 2020 και του 2021, μετά από διαρροή πληροφοριών και από την αδιαφανή χορήγηση φαρμάκων, έμαθα ότι οι απρόβλεπτοι αριθμοί νοσηρότητας και θνησιμότητας είχαν υπερδιπλασιαστεί για τους ασθενείς. Ήταν φρικτά αποθαρρυντικό να το βλέπεις.
Αφού κυκλοφόρησε το εμβόλιο στα τέλη του 2020, ήρθε η εντολή στην
ευρύτερη κοινότητα και στη συνέχεια επιβλήθηκε οριστικά μέχρι τα τέλη
του καλοκαιριού του 2021. Η ιατρική κοινότητα στην κομητεία στην οποία
εργαζόμουν (Snohomish, Πολιτεία Ουάσιγκτον) άρχισε να αρνείται φροντίδα
για μη εμβολιασμένους ασθενείς εκτός από το νοσοκομειακό περιβάλλον.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ασθενείς είχαν απαγορευτεί από την πρόσβαση στη βασική πρωτοβάθμια περίθαλψη, αλλά μετά μίλησα με έναν άνδρα της ενορίας μου, στον οποίο ο πάροχος πρωτοβάθμιας περίθαλψης του αρνήθηκε να ξαναπάρει τα διαβητικά του φάρμακα και τη θεραπεία για λοίμωξη κόλπων, όλα αυτά επειδή δεν είχε εμβολιαστεί κατά του Covid.
Αυτό ήταν τόσο αδιανόητο που ακόμα δεν το πίστευα. Ακόμη και όταν οι ασθενείς έφτασαν στο νοσοκομείο, Έμαθα ότι οι γιατροί και το προσωπικό στο δωμάτιο επειγόντων περιστατικών έλαβαν οδηγίες να παρέχουν χαμηλότερο επίπεδο φαρμάκων σε αυτήν την ομάδα ασθενών, κάτι που τους οδηγούσε στον θάνατο.
Έπρεπε να επαληθεύσω απο τους γιατρούς ότι ενέκριναν αυτήν την απανθρωπιά.
Ανακάλυψα ότι όλα τα μεγάλα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης του νομού είχαν συμφωνήσει σε αυτή τη δράση και οδήγησαν στη δημιουργία των πολιτικών που απαιτούσαν από τους γιατρούς να ενεργούν σε άμεση αντίθεση με τους όρκους τους. Αφού το ανακάλυψα αυτό, έφυγα από την ιατρική κοινότητα. Ανακάλυψα επίσης ότι όλα τα μεγάλα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης του νομού είχαν συμφωνήσει σε αυτή τη δράση και οδήγησαν στη δημιουργία των πολιτικών που απαιτούσαν από τους γιατρούς να ενεργούν σε άμεση αντίθεση με τους όρκους τους.
Δουλεύοντας με τον πάστορά μου, μετατρέψαμε την εκκλησία μας σε μια δωρεάν κλινική για τη φροντίδα των εξοστρακισμένων από την κοινωνία. Πήρα ανεξάρτητη ασφάλεια για αμέλεια και αρχίσαμε να βλέπουμε ανεμβολίαστους ασθενείς. Οι άνθρωποι ήταν απελπισμένοι. Δεν κάναμε διαφήμιση, αλλά υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι που αναζητούσαν βασική υγειονομική περίθαλψη που δυσκολευτήκαμε να τους δούμε όλους.
Έκανα ό,τι μπορούσα για να δω τους ασθενείς την ώρα που είχαν ανάγκη, αλλά ήταν δύσκολο. Εξακολουθούσα να εργάζομαι στη θέση πλήρους απασχόλησης στο νοσοκομείο. Απλώς δεν είχα αρκετές ώρες την ημέρα. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που φρόντισα εθεάθησαν στην εκκλησία – συναντήθηκαν με χαμόγελα χωρίς μάσκες και δωρεάν ιατρική περίθαλψη. Μερικές φορές, οι άνθρωποι με περίμεναν στο δρόμο όταν έφτανα σπίτι νωρίς το πρωί μετά από μια νυχτερινή βάρδια ή αργά το βράδυ αφού τελείωσα μια ημερήσια βάρδια.
Πριν από αυτήν την εμπειρία, ήμουν ένας έμπειρος (και σκληραγωγημένος) υποειδικός με την καλύτερη φήμη που θα μπορούσε κανείς να ελπίζει στα νοσοκομεία στα οποία εργαζόμουν. Όταν άλλοι γιατροί, στελέχη υγείας, νοσηλευτές και τοπικοί πολιτικοί ή οι οικογένειές τους είχαν χειρουργικά προβλήματα, ήμουν αυτός που ζητούσε να τους παραδωθεί φροντίδα ακόμα κι αν δεν ήταν προγραμματισμένο να δουλέψω.
Αφού το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης εγκατέλειψε τους όρκους που δώσαμε ως γιατροί, αντιμετώπισα κρίση ταυτότητας και στράφηκα στο να καταβάλω περισσότερες προσπάθειες στη δωρεάν κλινική, φροντίζοντας τους ασθενείς που είχαν αφαιρεθεί απο την νοσηλεία.
Τελικά, η δουλειά μου στη δωρεάν κλινική που θεραπεύει ανεμβολίαστους ασθενείς έγινε γνωστή και η διοίκηση του νοσοκομείου το έμαθε. Στη συνέχεια, άρχισε η πραγματική πίεση εναντίον μου. Το νοσοκομείο απάντησε ανοίγοντας μια έρευνα εναντίον μου για συνθετικές κατηγορίες «μικρο-επιθετικότητας».
Κατέληξαν να γίνουν δύο ξεχωριστές και ανεξάρτητες έρευνες (μία από το νοσοκομείο, μία από την ηγεσία της ομάδας γιατρών μου που δούλευαν παράλληλα με το νοσοκομείο) για τη συμπεριφορά μου. Οι συνάδελφοί μου, οι οποίοι μήνες νωρίτερα ζήτησαν τη βοήθειά μου και την καθοδήγησή μου τόσο για επαγγελματικά όσο και για προσωπικά ζητήματα, δεν θα επέστρεφαν πλέον τις κλήσεις, τα μηνύματα κειμένου ή τα email μου, ούτε μου μιλούσαν δημόσια, από φόβο μήπως χαρακτηριστούν ως συνδεδεμένοι μαζί μου ενώ βρισκόμουν σε κατάσταση πολιτικής δυσμένειας.
Η διοίκηση του νοσοκομείου και οι συνάδελφοί μου με αντιμετώπισαν ως ένοχο, ακόμη και όταν αποδείχτηκε ότι είμαι αθώος. Οι έρευνες τελικά αθώωσαν τη συμπεριφορά μου και την παροχή υγειονομικής περίθαλψής μου, αλλά άφησαν ανοιχτό το ενδεχόμενο για άμεση αναστολή ή τερματισμό εάν διαπράξω μια «μικρο-επιθετική ενέργεια» στο μέλλον.
Ξεχωριστά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αναφέρθηκα στο κρατικό ιατρικό συμβούλιο από έναν φαρμακοποιό εξωτερικών ασθενών για τη συνταγογράφηση ενός κύκλου δύο εβδομάδων με φλουβοξαμίνη (ένα αντικαταθλιπτικό) για να βοηθήσω έναν ασθενή να αναρρώσει μετά τον Covid. Αυτή η συνταγή είχε απαγορευτεί από τον Ιατρικό Σύλλογο της Πολιτείας της Ουάσιγκτον ως θεραπεία για τον Covid ή τις επιπτώσεις του. Παρεμπιπτόντως, η ασθενής είχε θετική ανταπόκριση και σχεδόν πλήρη ανάρρωση από την ασθένειά της, αλλά ο φαρμακοποιός και η WSMA δεν φάνηκαν να ενδιαφέρονται για αυτό και προφανώς απλώς προσβλήθηκαν που παραβίασα το πρωτόκολλό τους.
Καθώς με είχαν αναφέρει στην πολιτεία (αν και δεν είχαν απαγγελθεί επίσημες κατηγορίες) και με απωθούσαν από τη νοσοκομειακή ιατρική επειδή ασκούσα ηθική ιατρική, ήξερα ότι ήταν καιρός να φύγω από την Πολιτεία της Ουάσιγκτον. Το μήνυμα προς εμένα ήταν ξεκάθαρο: αν έμενα, θα είχα επίσημες έρευνες που θα μου απαγόρευαν να αποκτήσω ιατρική άδεια σε οποιαδήποτε άλλη πολιτεία. Τα προς το ζην θα μου στερούνταν. Έτσι, πουλήσαμε τα σπίτια και τις βάρκες μας, ρευστοποιήσαμε τα περιουσιακά μας στοιχεία και μετακομίσαμε στη Νότια Φλόριντα τον Μάιο του 2022.
Ωστόσο, αφού ο τυφώνας πέρασε από τη Φλόριντα το φθινόπωρο του 2022, άρχισα να κάνω εθελοντική εργασία για θύματα τυφώνων. Αυτό περιελάμβανε κάποιες ιατρικές εργασίες ανακούφισης. Συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ακόμα καλό που μπορεί να γίνει στην ιατρική, ότι οι άνθρωποι χρειάζονται παρόχους υγειονομικής περίθαλψης και ότι από τη φύση μου είμαι θεραπευτής.
Έτσι, τον Φεβρουάριο του 2023, επέστρεψα στην άσκηση της ιατρικής και άρχισα να εργάζομαι ως ιατρός πρωτοβάθμιας περίθαλψης σε μια ολιστική κλινική όπου κανένας ασθενής δεν απομακρύνεται. Ανακάλυψα ότι μου αρέσει να είμαι και οικογενειακός γιατρός. Έχασα την καριέρα μου και την κοινωνική μου θέση, αλλά δεν έχασα την ηθική ή την ακεραιότητά μου. Δεν παραβίασα τους όρκους πρακτικής μου. Έτσι, τελικά, κέρδισα. Και είμαι χαρούμενος.
Αυτή η ανάρτηση εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο https://amidwesterndoctor.substack.com/p/an-honest-doctors-experiences-on
